دانشمندان با کمک تردمیل، دریافتند که چرا خرس ها در مسیرهای پیاده‌روی انسان ظاهر می‌شوند!
خرس‌های گریزلی در مرکز تحقیقات، آموزش و حفاظت از خرس‌های WSU دارای تردمیل هستند، اما این وسیله ورزشی برای خوش فرم شدن آن ها نیست. این دستگاه تقویت شده به دانشمندان کمک می‌کند تا درباره میزان انرژی خرس ها هنگام راه رفتن با سرعت های مختلف بیشتر بیاموزند.
گرفتن خرس برای استفاده کردنش از تردمیل آسان نیست و رشوه دادن به او لازم است. برای بردن خرس ها به تردمیل با روکش پلکسی گلاس و همچنین در هنگام استفاده از تجهیزات، خوراکی هایی برای او ارائه می‌شود.
خرس ها از طریق پنل دسترسی در پشت اتاقک دستگاه، وارد تجهیزات می‌شوند. و از جلو غذا دریافت می‌کنند. این تردمیل دارای حسگرهایی برای نظارت بر میزان اکسیژن و دی اکسید کربن خرس ها در حین حضور در آن است.
کارمندان Bear Center چندین ماه طول کشید تا هفت خرس از ۱۱ خرس مرکز را برای استفاده از این تجهیزات آموزش دهند. در تمام مدتی که یک خرس روی تردمیل است، آنها هات داگ، بیسکویت سگ، سیب، کلوچه و سایر مشوق‌ها را دریافت می‌کنند.
سرعت‌ها بسیار پایین نگه داشته می‌شوند و عملا هیچ خرسی روی تردمیل نمی‌دود. حداکثر سرعت فقط پنج کیلومتر در ساعت یا کمی بیش از سه مایل در ساعت است. و لحظه ای که خرسی که روی تردمیل راه می‌رود تمرکز خود را از دست می‌دهد، کارکنان سرعت را حتی بیشتر کاهش می‌دهند و تسمه را متوقف می‌کنند تا از ایمنی خرس ها مطمئن شوند.
در حال حاضر از تردمیل در دو آزمایش جداگانه برای تحقیق در مورد خرس ها استفاده می‌شود.
اولی شامل تعیین میزان کارآمدی گریزلی ها در مقایسه با خرس های قطبی است، زیرا این دو گونه به طور فزاینده‌ای به رقیبی در قطب شمال در حال گرم شدن تبدیل می‌شوند. زمستان گذشته، زمانی که تردمیل در جنوب کالیفرنیا بود، یک خرس قطبی در باغ وحش سن‌دیه‌گو مدتی را به دراز کشیدن و راه‌رفتن روی تردمیل گذراند و محققان دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز، انرژی‌های مصرفی را اندازه گرفتند.
دومی شامل گردن‌بندهای رنگارنگی است که اکنون در بسیاری از خرس‌های ما می‌بینید. گردن‌بندها مانند مچ‌بندهای ردیاب تناسب اندام برای افراد عمل می‌کنند، اگرچه پیچیده‌تر از آن هستند. آنها انواع بازخوردی را در مورد انرژی مصرف‌شده در زمانی که خرس‌ها در ابتدا روی تردمیل راه می‌روند و در حیاط مشغول فعالیت‌های مختلف هستند، به محققان می‌دهند.
گردن‌بندها بازخوردی در مورد میزان فعالیت خرس‌ها در سرعت معین ارائه می‌دهند. این به دانشمندان این امکان را می‌دهد که داده های جمع آوری‌شده در WSU را با خرس‌هایی در طبیعت که اغلب قلاده‌های مشابهی دارند مرتبط کنند.
تردمیل تمام تابستان در مرکز خرس خواهد بود، سپس ممکن است در زمستان به مرکز دیگری سفر کند.
مشاهده ویدیوی راه رفتن خرس گریزلی در آپارات
یک خرس گریزلی بزرگ می‌تواند تا 800 پوند (۳۶۳ کیلوگرم) وزن داشته باشد، و برای اینکه یک حیوان بزرگ بتواند چنین قدم‌هایی را بردارد، انرژی زیادی برای حمل این وزن صرف می‌شود.
اما تا همین اواخر اطلاعات کمی در مورد صرف انرژی خرس‌های گریزلی در حین حرکت در زیستگاه هایشان وجود داشت. معمولاً چاق‌ترین ماده‌ها سریع‌ترین توله‌های با رشد خوب را بار می آورند که بهترین شانس زنده‌ماندن را نیز دارند. به‌طور مشابه، بزرگ‌ترین نرها بیشتر کار تولیدمثل را انجام می‌دهند.
بنابراین جست و جوی علوفه خرس و تصمیمی که آنها در مورد مکان پیاده روی می‌گیرند احتمالاً به حداکثر رساندن انرژی دریافتی و در عین حال به حداقل رساندن مصرف انرژی مرتبط است.
محققان دانشگاه ایالتی واشنگتن تصمیم گرفتند نرخ متابولیسم حیوانات را هنگام راه رفتن در انواع مختلف شیب اندازه‌گیری کنند تا بفهمند که روزانه چقدر انرژی مصرف می‌کنند و از خرس‌های اسیر برای اندازه‌گیری تفاوت‌های فیزیولوژیکی آنها استفاده می‌کنند.
این مطالعه که در مجله زیست شناسی تجربی منتشر شد، نشان داد که خرس‌های گریزلی برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی ترجیح می‌دهند در مسیرهای کم‌عمق راه بروند و به توضیح اینکه چرا این حیوانات اغلب در مسیرهای پیاده‌روی انسان ظاهر می‌شوند، کمک می‌کند. این مطالعه تحقیقات آنها را با کار در حال انجام روی گریزلی‌ها در پارک ملی یلوستون ترکیب کرد؛ مطالعه‌ای که از دهه ٧٠ وجود داشته است.
ترکیب نتایج بررسی‌ها بر روی خرس‌های وحشی آزاد و خرس‌های اسیر به محققان این امکان را می‌دهد تا زمینه زیست محیطی تصمیم‌گیری‌های خرس و استفاده از زیستگاه را درک کنند. زیست شناسان از تردمیلی استفاده کردند که معمولاً برای راه رفتن اسب طراحی شده‌است و خرس‌های گریزلی اسیر را آموزش دادند تا روی تجهیزات راه بروند.
